Over deze imposante Salentijnse zangeres hadden we het hier al wel eens eerder en telkens omschreven we haar als een zangeres die je ademloos achterlaat, als je haar concerten bezoekt. Voor deze nieuwe plaat verlegt ze haar eigen grenzen een flink stuk, in die zin dat ze als zangeres van een stoer rocktrio gaat figureren. Er is, om te beginnen, drummer Cristiano Della Monica, een kerel die we eerder al tegenkwamen bij Fiamma Fumana en die ons ooit in Brussel, bij Bronks, zo’n beetje wegblies bij het heerlijke “Capas”, een stuk waar enkele van mijn kleinkinderen niet over uitgesproken geraken. Tweede medeplichtige is Ernesto Nobili, begenadigde gitarist, die je ook al in theatermiddens kunt aantreffen en samen werken ze zich door een dozijn nummers, zowel traditionals in een hedendaags kleedje, als nieuwe composities.

Bij het traditionele werk breng je opener “La Furtuna” onder -we kennen het van onder anderen de Nuova Compagnia di Canto Popolara van Eugenio Bennato-, net als “Viestesana” (bij ons bekend van Musicanova) en “Damme La Manu”, dat bij mensen die “Still Moving” van Justin Adams & Mauro Durante in huis hebben, allicht een lichtje zal doen branden. Om maar te zeggen dat Mazzotta haar roots kent, wat nog onderstreept wordt doordat ook “Marinaresca” van Roberto de Simone opgenomen werd, een klassieker, die tot op vandaag bij haast iedereen in de regio bekend is. “Terra Ca Nun Senti” is dan weer tig keer gecoverd, onder andere door Flo, alias Floriana Cangiano, de dame in wiens band gitarist Ernesto Nobili geregeld terug te vinden is.

Daarmee ben ik zowat door de nummers heen, die niet door het trio zelf geschreven werden. Daaruit moet ik nog een paar woorden kwijt over “Sula Nu Puei Stare”, waarop ons aller Bombino zijn herkenbare gitaarklanken toevoegt tot je helemaal beseft dat Maria heus wel kan rocken. en over “Canto e Sogno”, waarop Volker Goetze (zie Ablaye Sissoko) een fabuleuze solo uit zijn trompet schudt: dat zijn wellicht de twee songs, die het meest typerend zijn voor de nieuwe stijl, die Maria hier tot de hare maakt.

Samengevat kun je, met enige zin voor overdrijving zeggen dat dit een plaat is, die dingen samen brengt: heden en verleden qua songs, rock en folk qua arrangementen, de buiten en de stad qua thematieken. Dan kun je bezwaarlijk iets anders concluderen dan dat dit alweer een erg belangrijke plaat is van een dame die nu al erkend wordt als één van de belangrijkste zangeressen uit Salento, maar die naar mijn inschatting nog veel meer in haar mars heeft dan we tot vandaag gehoord hebben. Ik denk dat ze ooit, met recht en reden, als een superster van de Italiaanse muziek beschouw zal worden, maar ik kan me natuurlijk vergissen. Wat wél zeker is: dit is simpelweg een fantastische plaat, punt uit !

(Dani Heyvaert)